Hafta sonu...

Buaralar çok sinirli olduğumuzdan daha önce bahsetmiştim. Yanlız şöyle bişey var acaba yanlızca benim oğlum mu çok sorunlu acaba. Kime bu konudan bahsettiysem bu kadar sorun yaşamadıklarını söylüyorlar yada zamanla unutuyor insan ama şuna eminimki 2. bir çocuk istemiyorum yada en az 8-9 yıl. Sürekli bir stres bir koşuşturma içerisindeyiz ne kendi kendine oyun oynuyor ne de benim yanımdayken uslu duruyor. Tabi ki saksı gibi çocuk olmaz nereye bırakırsan orda oturan ama bu kadar da fazla galiba.

Bir de uykudan nefret ediyoruzki sormayın, normalde akşam 9 gibi uykusu geliyor ve film ondan sonra kopuyor. Sürekli mızırdanma, etrafı dağıtma oyuncakları fırlatma ve sorun çıkarma hatta sonrasında hıçkırıklarla ağlama.

Hadi artık kendi kendine uyumasını geçtim de bari sallayınca uyusa. Uyuyacağını anlayınca başlıyor bağırmaya hayır uyumak istemiyorum, uykum yok, parka gidelim, acıktım, çorba içelim, kurabiye yapalım. Yani gecenin 12 si ya insaf.. Diyorum ya benim kuzu uykuda geçen zamanı boşa sayıyor bu yüzden kesinlikle uyumak istemiyor. Artık bayılacak ozaman uyuyacak (Sallanarak tabiki) Bu bebekliğinden (yaklaşık 8. aydan ) beri böyle hele birde işten 7 de gelip yemek yapıp, bulaşıkları yıkayıp, oyun oynayıp yargunluktan öldükten sonra bu uyutma işi beni öldürüyorrrr ya. Hep kendimi teskin ediyorum ( bu günler geçecek kocaman adam olacak ozaman kucağına gelmek bile istemeyecek bu günlerin kıymetini bil diye)

Pazar günü hiç bir iş yapmadım, babamız saat 16 dan 21 e kadar evde yoktu ee bizde yanlızdık sadece oynadık, mamalar yaptık yedik! içtik birbirimizi gıdıkladık,balkonda oynadık biraz, birazcık gezdik. Ama akşam yine yaygara koptu uyku konusunda. Offf offff geçer bu günler diyorum ama bir çocuğun küçükken uykusu neyse büyüyüncede öyle oluyor yani ben daha uzun yıllar hadi oğlum okula gideceksin yat artık kelimesini binlerce kez tekrarlayacağım.

Aslında hafta sonunu yamayı düşünüyordum amma bu konu ağır bastı. Hadi bakalım inşallah akşam yani gece minik kurbağacığımı uyuttuktan sonra eklerim belki.